Daar stonden we dan in de ochtend met zijn allen, met onze wandelschoenen aan…
We hadden al verhalen aangehoord van de andere ploeg over de cactusbossen en dat je ze niet moest vastpakken of erin vallen. De eerste vijf minuten voelden al als een marathon maar gelukkig werd het langzamerhand wel beter. We hadden een gezellige groep en de scheepskok kwam ook leuk meewandelen.
Na het eerste half uurtje had ik toch wel spijt dat ik mijn wandelschoenen niet eerder had ingelopen. Ook moest om de vijf minuten gestopt worden om een nieuwe foto van het uitzicht te maken. En ja, daar liepen we door de cactussen met een muziekje op de achtergrond, en natuurlijk moesten de jongens vooroplopen… Ook had iemand uitgevonden dat je een deel van cactussen kon eten. Het bleek heel lekker te zijn maar vervolgens moest iedereen de pincet hebben om al die stekels uit hun lippen te halen. Toen hoorde ik ineens Sander achter mij roepen: ’’WACHTEN!“. Het kon weer niet anders dan dat we verkeerd waren gelopen. Ook al is iedereen wel minimaal een keer (bijna) uitgegleden, hebben we het goede pad uiteindelijk teruggevonden.
Nadat er twee heuvels beklommen waren, dachten we dat we er waren, maar nee. Er stond nog een heuvel op ons te wachten, en ik ben met iemand erbij – vanwege ons ’’snelle tempo’’ – voorop gezet. Nou, we waren weer op de top en hebben hier nog even lekker gezeten. Ineens bleek dat er ook superveel hagedissen zaten en begon iedereen ze te lokken, en de kok had er zelfs bijna eentje ontvoerd!
Riva