Het is een zo’n beetje het antwoord van iedereen op de vraag of hij zin heeft om naar huis te gaan. Een enkeling zegt heel duidelijk ja of nee, maar het gros antwoordt: ‘Ik heb er een beetje een gemengd gevoel bij’. Het is ook heftig om na een half jaar het vertrouwde leventje met al die leuke mensen aan boord achter te laten. Enerzijds kun je lekker eten wat je wilt en als je rijst mislukt (het blijft lastig) die gewoon in de prullenbak flikkeren. Ook kun je afspreken met mensen als je daar zin in hebt en alleen zijn als daar de voorkeur ligt. Gewoon alles zelf bepalen dus. Maar de rust, het avontuur en het gezelschap dan dat bij SaS hoort, dat was zo ontzettend fijn…
Vandaag kwamen we aan in de haven van Scheveningen. Naarmate de kustlijn naderde, werd het stiller aan boord en voordat de eerste landvast aan de kade werd gebracht, rolden de eerste tranen al.
OMG, we zijn in Nederland! KPN op mijn mobiel en een viskraam op de hoek; ik ben bijna thuis! En toen ik euforisch bij de viskraam al append en bellend stond te haringhappen, zag ik langs de kade de Thalassa liggen in de ondergaande zon, dacht ik aan komende zaterdag, wanneer ik voor het laatst challas (laten we hopen dat dat woord weer uit mijn vocabulaire verdwijnt) tegen mijn mede-Sassers zou gaan zeggen en daarna zou gaan missen. Ik kreeg er een beetje een gemengd gevoel bij.
Docent Bonne