Het was wel spannend (oeh)
Maar toch ook fijn (jeee)
[…]
Ze zeggen wel ’s oud gedaan is jong geleerd
Want maandenlang hebben wij hier naar toe gewerkt
- Henny Huisman, de Mini-playbackshow, Met z’n allen (1989)
Thuiskomen van School at Sea is een proces dat véél meer omvat dan alleen die paar uurtjes op zaterdag 16 april 2022 als de opvarenden hun familie en vrienden in de armen vallen. Al weken eerder schreef een of andere lolbroek “nog maar 36 dagen tot je weer thuis bent!” op het krijtbord. Dat is natuurlijk ook een manier om er mee om te gaan. De volgende dag stond er “nog maar 35 dagen tot we van [NAAM] af zijn!”, want niet iedereen vond het even grappig.
Maar goed, zo sloop de thuiskomst langzaam het leven aan boord binnen. Eerst af en toe, op fluistertoon, maar na verloop van tijd merk je dat bijna elk gesprek aan boord over hetzelfde thema begint te gaan. Wat ga jij doen als je thuis bent? Moet jij meteen weer naar school? Wat ga je eten de eerste dagen? En natuurlijk de moeilijkste vraag: heb je zin om naar huis te gaan? Aan de ene kant wil iedereen op een gegeven moment wel weer even naar huis. Even geen twee minuten douchen, geen vaste routine, geen keukendienst, zelf bepalen wat en wanneer je eet, meer ruimte en meer rust. Terug naar normaal, wie wil dat nou niet?
Maar ja, het betekent óók nooit meer onder schooltijd onder een sterrenhemel over de oceaan varen, dolfijnen en walvissen spotten, zelf je schoolwerk inrichten, de leiding hebben over een driemaster, tijdens je lunchpauze zwemmen in het warme water van de baai waar je voor anker ligt… De vibe aan boord was er dus een van gemengde gevoelens.
Toen wij in oktober 2021 vertrokken uit Nederland, hadden we nog een 3G-maatschappij. Met QR-codes en mondkapjes en alle maatregelen die toen golden. Tijdens onze reis hebben we de opkomst en ondergang van de omikronvariant meegemaakt: toen Nederland in december weer in lockdown ging, werd de avondklok op Curaçao tot twee keer toe aangescherpt. Op onze volgende bestemming, Panama, leek weinig aan de hand en we hebben “gewoon” een eigen reis kunnen doen. Mét mondkapjes in de bus, maar verder waren er nauwelijks beperkingen. Weer twee maanden verder, op de Azoren, leek corona al bijna voorbij, al gold ook daar nog een mondkapjesplicht.
En nu, zes maanden na vertrek, kwamen wij aan in een Nederland waar alle coronamaatregelen stopgezet zijn. Geen QR-codes, geen mondkapjes, niets. Wát een verschil met onze aankomst in april 2020 (toen er niemand op de kade mocht staan), en ons vertrek in oktober 2021 (waar we nog “testen voor toegang” moesten doen).
Het is voor deze lichting SaS’ers dus op meerdere manieren “terug naar normaal”: terug naar hun oude leven, maar ook terug naar een samenleving zonder coronamaatregelen. Het zal dus ook op meerdere manieren even wennen zijn. Hoe ging dat ook weer, het oude normaal?
Sander (projectcoördinator aan boord)